Mag-Computer Muna Tayo
Ni
Lorenzo
A. Fernandez, Jr.
Napatingin ako sa aking relos nang
mag-umpisang burahin ng titser ko sa Math ang mga
nakasulat na formula sa blackboard, tanda na matatapos na ang klase. Limang minuto bago mag-alas-nuwebe ng
umaga. Isinuksok ko ang aking notebook
at calculator sa aking backpack.
Nagpagpag ng eraser si Mr. Grabe, titser namin, para matanggal ang mga
nakadikit na pulbos ng chalk dito at saka sinabing puwede nang lumabas.
Napabuntunghininga ako nang
makalabas sa classroom. Computer time,
naisip ko. Ang sarap magpalipas ng oras
sa computer. Hindi na ako papasok sa Filipino. Lumakad ako palabas ng gate ng high school at
ilang hakbang lang ay nasa isang computer shop na ako.
Naupo ako sa aking paboritong upuan
na medyo malapit sa pinto. Hinubad ko
ang aking puting polo at isinabit ko ito sa likod ng upuan. Naiwan sa aking katawan ang puting T-shirt na
may tatak na VIPER sa harap. Inumpisahan
kong maglaro. Hindi ba mas exciting ang
game na ito kaysa subject na Filipino?
Ah, kahit na bumagsak pa ako.
Bagsak nga ako sa nakaraang
periodical test at bagsak din ang grade ko sa report card nang ibigay ito sa
akin kahapon.
Sa halip na pumasok ako sa Filipino,
dito ako sa computer shop.
Hindi pa alam ng mga magulang ko na
nagka-cutting classes ako. Ewan ko
ba. Parang nakababagot pumasok sa hindi
mo gusto. O baka na-addict na ako sa
computer. Meron ba n’on?
Pati ang paborito kong Math ay
apektado na rin. Minsan ay naging best
in Math pa ako. Pero magmula nang
malulong ako sa paglalaro ng computer games ay bumaba na ang marka ko rito,
kasama ang ibang subjects, sa third grading, at sa kauna-unahang pagkakataon,
bumagsak ako sa Filipino.
Hindi bale, may fourth grading pa
naman. Paano na nga kaya? Tingnan natin.
“Filipino lang, ibinagsak mo?” sabi
ng aking Daddy nang makita ang aking marka kahapon. “Magtapat ka nga, ano ba ang nangyayari sa
‘yo?”
“Wala.”
Karaniwan ay ganoon ang sagot ko
kung nagsisinungaling. Napapakamot na
lang si Dad at napapailing. Mayamaya’y
magpapabili na lang siya ng alak sa aking bunsong kapatid.
“Bulok talaga ang mga kabataan
ngayon!” bulalas ng daddy ko kung siya’y medyo lasing na. “Dahil sa FM radio, telenobela, cellphone, at
ang lintik na computer na ‘yan na pampabobo!
Hindi mo ba alam iyan?” Parang
may hinagap siya na nahuhumaling ako sa computer, sa maling gamit nito.
“Hindi,” sabi ko na parang
nakakaloko.
“Hindi nakakabobo kung gagamitin mo
sa pagre-research!”
“Nagre-research din ako.”
Pero ang hinahalungkat ko’y mga
games sa Internet na walang kinalaman sa aking pag-aaral, lalo na sa
Filipino. Madaling makuntento ang Daddy
kapag nakakarinig siya ng paliwanag kahit ito’y kasinungalingan. Siguro, hindi pa nauubos ang kanyang
pasensiya. Alam naman niya na malapit na
ang graduation namin, pero hindi niya binabanggit na maaaring hindi ako
maka-graduate kung patuloy ako sa pagwawalang-bahala sa aking pag-aaral. Lalong hindi siya bumabanggit tungkol sa
pera, na nilulustay ko lang araw-araw sa pagko-computer sa maling paggamit
nito.
Dalawampung minuto na akong
naglalaro sa computer, ayon sa aking relos.
Marami ring estudyanteng gaya ko ang naglalaro. Napakamalas na mga magulang! Pero mas masarap ang maglaro na lang o maging
streetwise (naririnig kong sabi ng mga walang hilig sa pag-aaral) kaysa magbasa
ng katakut-takot na libro sa library at maging nerd! Sa palagay ko’y hindi lang nila kayang maging
nerd dahil mga moron sila na hindi kasundo ang mga librong dapat pag-aralan. Ngunit sa harap ng computer, bida at
super-galing ang pakiramdam nila. Sa
totoo lang, hinihintay ko lang na magsawa ako sa pagko-computer at iiwanan ko
na ang mga moron na nandito. Kailan
kaya?
Sumandali akong nakadama ng pagtaas
ng temperatura ng aking katawan dahil medyo exciting na ang habulan at bakbakan
ng mga good and bad guys sa laro.
May katabi akong estudyante na ayon
sa kanya’y first year. Regular din siya
dito at pamilyar na siya sa akin.
“Labuyo Gid” ang tawag sa kanya, pinaikling labi, tuyo, at gilagid. Mukha kasing tuyo at may makakapal na labi na
parang jumbo hotdog. Palaging nakabuka
ang bibig at litaw na litaw ang gilagid kung ito’y ngumingiti, kahit
bahagya. Libang na libang o hibang na
hibang siya sa harapan ng screen, luwa ang mga mata sa pagkakatitig dito,
bidang-bida ang pakiramdam niya.
Biglang bumukas ang pinto ng
computer shop. Hindi estudyante ang
pumasok kundi isang lalaking medyo maskulado, palagay ko’y mga 45 years old,
kasing tanda ni Dad. Napatingin siya sa
gawi ko. Lumapit siya, pero hindi sa
akin kundi sa katabi ko.
Napapalatak sa tuwa si Labuyo Gid sa
kanyang paglalaro, napapabilis ang pagtuldok ng daliri niya sa keyboard. Nakipanood na ang mama sa ginagawa niya at
ako’y huminto sa paglalaro at iyong mama ang gusto kong obserbahan dahil
naiintriga ako.
Hindi pa rin napapansin ito ni
Labuyo. Saka pa lang siya nag-angat ng
mukha nang magsalita ang mama, na ama pala niya!
“Dito ka pala pumapasok, hindi sa
school!” Nasundan ito ng katakut-takot
na sermon at pagmumura na hindi kayang lamunin ng isang asong kalye, o ng
matakaw na biik, at lalong hindi puwedeng i-print sa kahit anong magasin. Magmumukhang santo ang aking tatay kung
ikukumpara mo sa tatay na iyon.
Lumabas na sila pero naririnig ko pa
rin ang mga mura. Kunsabagay, ordinaryo
na lang iyon sa mga ordinaryong tao, pero masyadong cheap, walang finesse, ‘ika
nga. Wala na akong gana. Isinuot ko ang aking uniporming puting polo.
Makalabas na nga rin.
“Pogi, wala pang kalahating oras,
a,” sabi sa akin ng matabang bantay sa computer room, na ang katawan ay parang
sumo wrestler.
“May assignment pa ako sa Filipino,” sabi
ko. “Mahalaga iyon.”
“Balik ka mamayang hapon, pogi.”
“Oo, mas pogi ka,” ‘kako. Pero hindi niya alam na hindi na ako babalik
at maglalaro ng computer kahit kalian.
Sa
Mambabasa: Nalathala ito sa Liwayway
noong Nobyembre 13, 2006 gamit ang pangalan ng aking anak na si Justin.
