Palipad-Hangin

Nasa labas kami ng aming room, hinihintay ang pagdating ng propesor na magbibigay sa amin ng exam sa Animal Husbandry.  Nang mainip ako sa pagkakatayo sa tabi ng pinto, naglakad-lakad ako.  Naupo ako sa isang bench na di kalayuan sa aming room.  Natatanaw ko sa aking kaliwa ang ilang kaklase ko sa main entrance ng lobby, naglalakad papasok sa aming room.  Napapadaan ang ilan sa aking harapan kung nanggagaling sila sa kanlurang pinto ng Agriculture building.

            Hindi ko pinapansin ang pagdaan-daan nila sa harap ko, maliban lang kung matatanaw ko ang aking kaklaseng si Beverly.  Nang makatapos ako ng high school sa Wesleyan, nag-enroll ako ng kursong Agriculture sa CLSU.  Nakilala ko si Beverly at siya ang unang babaing nagustuhan ko.

            Hindi ko namalayan ang biglang pagdating niya.  Saka ko lang siya nasulyapan nang mapatapat siya sa akin.

            “Walang lakas ng loob,” sabi niya sa kanyang kausap nang makalagpas sila sa tapat ko.

            “Meron,” sabi ko, pero hindi ko sila tiningnan.

            Napatingin at napangiti si sa kasama niyang babae na kaklase ko rin.  Ah, malakas na ang loob ko ngayon.  Nalaman ko at alam din ng karamihan na break na sila ng boyfriend niyang si Black Pig (Tony Morones ang tunay niyang pangalan), iyon ang tawag sa kanya ni Beverly dahil maitim, ngipin lang ang maputi.

           

            Minsan ay nakasalubong ko noon sina Beverly at Black Pig.  Papasok ako sa pinto ng CLSU library at papalabas naman sila.  Kulay rosas ang paligid pag nakikita ko si Beverly.  At ang tinik, iyon si Black Pig, sino pa?

            “Nerbiyoso.  May daga sa dibdib,” sabi ni Beverly.

            “Patay na patay sa ‘yo.  Huwag siyang magkakamali’t pagugulungin ko siya!” parinig ni Black Pig bago sila nagtawanan.

            Black Pig, go to hell!  Mas bagay ka roon kaysa kay Beverly!  Gusto kong isigaw iyon pero namula ang mukha ko.

            Bakit ba nagpaparinig ang tao?  Dahil traydor, duwag, o bakla.  Kailangang ang parinig ay marinig, at ang nakarinig, karaniwan nang nagbibingi-bingihan dahil duwag din siya.  Pero sa taong matalas, matapang, sensitibo, may mga pagkakataong siya ay gumaganti rin ng parinig, o baka upakan ka na lang.

            Sa kaso ko, nauunahan ako talaga ng nerbiyos (pero hindi ako duwag) at kahit sigurado akong ako ang tinutukoy nila ay hindi agad ako makaganti.

            Malayo na ang nalalakad ng mga nagparinig sa akin ay saka pa lang ako nag-iinit, huli ang reaksiyon.  Tinanaw ko sila mula sa bintana ng library at papasok na sila sa canteen.  Sana ay ulitin ni Black Pig ang parinig at gugulong siya sa akin.  Pero malayo na sila.

            Ang parinig o pahaging ay mapakla, masakit.  Ang palipad-hangin ay matamis, mapanukso.  Pero pareho lang sila dahil hindi tuwirang sinasabi.

            Pero ang dating ng sinasabi ni Beverly sa akin ay isang matamis na palipad-hangin, mula sa kanyang mapanukso at mapupulang labi, na parang palaging naghihintay ng masuyong halik.  Pero paano kung nalagyan na ng tetano ni Black Pig?  Gusto ko pa rin?  No problemo.  Kung gusto ako ng babae at gusto ko rin, no problemo.  Paano kung . . . ah, wala iyan, bastos.

           

            Tumayo ako at lumakad patungo sa aming classroom.  Nakasalubong ko ang isang kaklase at sinabi niyang hindi matutuloy ang exam namin.  Bukas na lang daw.  Pumasok ako sa loob.  May mga kaklase na naiwan kahit walang hinihintay na propesor.  Nandoon pa rin sina Beverly, nakaupo sa gawing unahan na malapit sa mesa at blackboard.  Suwerte ko talaga.  Naupo ako sa bandang likod nila.

            “Ano’ng palagay niya sa akin, cheap?”  Kunwari ay nagtatanong siya sa katabi niyang si Pacua, ang bakla naming kaklase pero kamukha naman daw niya si Gringo Honasan. Pshaw, baka Gringa. “Kung halimbawa, nag-break kayo ng boyfriend mo, siyempre may manliligaw na naman.  Ano ako, cheap?  Hindi ako cheap!”

            “Bakit?  Virgin ka pa ba?” tanong ni Pacua.

            “Buwisit kang Pacua ka!  Basta, hindi ako cheap!” ulit niya.  “Pinapaikot ko lang siya, kumakagat naman.  Bopol.  Enga.  Walang alam sa mundo.  Ano siya?  Sinusuwerte?  Ano naman ang tingin niya sa akin?  Cheap?”

            Bigla akong tumayo.  Ayoko ko nang marinig ang susunod pang pahaging.  Hindi lang pala bulag ang umiibig.  Gusto ring maging bingi.

            Malayo na ako sa Agriculture building ay parang naririnig ko pa ring nagsasalita si Beverly.  Ginagantihan ko naman siya sa isip.  Cheap, cheap, cheap!  Ako ang nagmukhang cheap.  Ikaw, maganda ka nga pero pumatol kay Black Pig, sa isang pangit kaya pangit na rin ang tingin ko sa ‘yo!

            Isang linggo na ang nakararaan ay lalo akong naging inis kay Beverly.  Lalo pa’t nakikita kong meron na naman siyang manliligaw, o boyfriend kaya?  Hindi ko alam, hindi ako nakikialam.

            Kahapon, nasa loob ako ng library, nagbabasa ng diyaryo.  Dumating siya at naupo sa harapan ko.  Inilapag ko sa mahabang mesa ang newspaper at nakipagngitian sa kanya.  Hindi ko na naman maiwasan ang tumitig sa kanyang makinis at maputing mukha, sa kanyang parang bagong gising na mga mata.

            “Mr. Facundo, puwede ka bang maimbita?” tanong niya.

            Oh, parang madudurog ang puso ko sa lambing ng boses niya!  Pero teka, hindi naman Facundo ang apelyido ko kundi Raymundo.  Hindi na bale.

            “Para saan?”  tugon ko.  Excited pa ako.

            “Anniversary kasi ng fraternity namin sa Sabado.  Baka gusto mo ring maging member,” pag-iimbita niya.  Naalala ko ang nababasa ko tungkol sa mga fraternity at sa mga kababalaghang ginagawa nila.  Kaya biglang nag-iba ang timpla ng aking utak.

            “Pasensya ka na, Bevy,” ‘kako.  “Wala akong hilig diyan sa sinasabi nilang kapatiran.  Iba ako.”

            Nabigla siya sa sinabi ko at napasimangot.  Hindi niya inaasahan ang isasagot ko sa kanya.  Mayamaya, tumayo siya nang mamataan ang isang lalaking mala-jumbo hotdog ang mga labi, hindi ko kilala—tawagin ko na lang siyang Labi. Siya ang nakikita kong parang nanliligaw sa kanya, at sumabay na si Beverly sa paglabas sa library.

            Kaninang umaga, nagparinig ang kasama niyang si Pacua, alyas Gringa.  “Mataat ang pride!”  Mataas ang ibig niyang sabihin.  Hindi niya mabigkas ang s, kahit sa apelyido niya, kaya Pacua ang bigkas niya sa Pascua.

            Mahilig daw ako sa fried chicken.  Pero para sa akin, ang pride lang ang siyang tanging matatakbuhan ng isang taong may natitira pang respeto sa sarili.  Kung wala kang pride, wala kang galang sa sarili mo, wala kang kuwentang tao.

            Nakaramdam din ako ng lungkot kahit paano.  Hindi bale, marami namang pagpipilian si Beverly sa mga ka-frat niya.  Saka, unang taon ko pa lang dito sa CLSU. Marami pang mangyayari.  Maganda ba ang aking pagtanggi?  Ewan ko.  Ngunit ito ang siyang magbibigay daan para humanap ako ng kagaya niya at umibig uli, pero hindi na siya.

--Lorenzo A. Fernandez Jr.

Sa Mambabasa:  Nalathala ito sa Liwayway noong Enero 15, 2007, gamit ang pangalan ng aking anak.  Ito ang aking orihinal na katha bago ito inedit at lumabas sa Liwayway.